Koronavirusa yoluxduğundan körpəsi bətnindən götürülmüş qadın vəfat etdi - Həkimindən ürəkparçalayan YAZI

Tarix: 2 Iyul 2020 22:36

Xəbər verdiyimiz kimi, ötən həftə koronavirusa yoluxmuş hamilə qadının vəziyyəti ağırlaşdğından onun bətnindəki körpə 27 həftəlik keysəriyyə ilə götürülmüş, həm ana, həm də körpə süni tənəffüs cihazına bağlanmışdı.

Sonxeber.net medicina.az-a istinadən bildirir ki, təəssüf ki, həmin gənc qadın vəfat edib.
10 günlük yarımçıq doğulmuş körpə isə küvezdə, süni tənəffüs aparatındadır.

Tibb Universitetinin Tədris Cərrahiyyə Klinikasının Neonatologiya şöbəsinin müdiri, Neonatoloji xidmətin təkmilləşdirilməsi üzrə xüsusi komissiyanın üzvü Aygün Rüstəmxanlı bu ürəkdağlayan hadisə barədə hisslərini qələmə alıb:
Aygün Rüstəmxanlı və həmin körpə

"Bu gün ATU -Tədris - Cərrahiyyə klinikasında koronovirusdan itirdiyimiz hər xəstə, onu yaxından tanıyan, tanımıya, burda bu ağır dönəmdə calışan hər bir tibb işcisinə yaxını imiş kimi acı verir.

Her bir insanın həyatında itkilər olub. Tanıdığın, doğma saydığın insanların ölüm xəbərini eşitdiyin anlar olub... Acı yaşadığı anlar...
Kimisi qan bir yaxınını, kimisi ruh bir yaxınını itirib. O itkinin qəlbinə vurduğu ağrı - acı elə dərin izlər acıb ki, uzun zaman adını dilinə gətirdikcə köksündə olan sancı, özündən ixtiyarsız dilindən ah - nalə olaraq səslənib...

O hisləri mənə yaşadan, xatirəmdə iz buraxan ən faciəvisi əmimin həyat yoldaşı, əziz dostum, insanlığında kimsənin zərrə qüsur tapmadığı, sanki Allahın bu dünyadan qorumaq ücün öz dərgahına aldığı Könülün avtomobil qəzasında ölüm xəbərini eşitməm olmuşdu.

Digəri isə olmuş o qədər döyüşlərə rəğmən, Aprel döyüşləri idi...

Məhs o döyüşlərdə olan itkiləri cox faciəvi şəkildə yaşamışdım. Sanki, hər biri mənə bir Könül olmuşdu ...

O zamanlar icimdən, birisi illərlə onlara oxşama desin ki, hər kəsi ağlatsın, hec bir zaman unudulmasınlar istəyi kecirdi.

O zamanlar təskinlik verənlərin, böyüklərin sözləri indi də qulağımda səslənir:
""Allahın məsləhətidir, daha betər günlərdən Allah qorusun";
"Çox ah-nalə günahdır".

Bu gün yenidən o günlərdən bənzərini yaşayıram...
Bu gün yenə bir, "aprel döyüşünün acısını" qəlbimin içini dəlik-deşik edən ağrıyla duyuram...
Bu gün yenə bir itki mənə "Könül acısı" yaşadır ...

Bu gün ağladığım acıdığım səbəb, 5 yaşında qızın anasının virus düşməninə yenik düşməsi, anasız qalmasıdır. Bir qıza anadan yaxın Könül dostu yox ikən, o qız anasız qaldı...

"Ana bacım olsun" deyən, arzulayan bu qızcığaz hardan bilsin ki, xəstəlik qismində bir düşmən gələcək, adı koronovirus olacaq.
Bacısını ana bətnində cəmi 27 həftə böyüdə biləcək anası...

Hardan bilsin ki, anasının həyatının sonu olacaq o virus.
Bu döyüşdə düşmən qalib olmaz deyib, inanmaq istədik... Hər birimiz ....

İnanmaq istədim ki, bəlkə Tibbin olan imkanlarla, gücünün qadir olmadığı halda
Ana - övlad bağının qüdrətinin şahidi olacağıq.

İnanmaq istədim ki, bu tarixçə fərqli olacaq.
Əslində, ruhdan ruha toxunuş var; inan dedim 10 gün ərzində özümə...

Düz 10 gün əvvəl doğuldu 5 yaşında qızın bacısı.
Düz 10 gün əvvəl başladı 5 yaşında qızın anasının həyat uğrunda mübarizəsi. Hər saatda son saatıdır deyib, çabaladı reanimasiya şöbəsinin həkilmləri və komandası, əllərini çəkmədi, midlərini üzmədi, dinclik tapmadı.

Yaşaması saatlar çəkər dedikcə, mümkünsüz dediyimiz həyatı 10 gün cihaza bağlı davam edən bu balaca körpə nəyin cabasındaydı?!
Öz həyatınlnmı? - deyil...
Bu balaca körpə, döyünməkdə davam edən köksündəki ruhuyla, anasına yaşamaq gücü vermək cabasındaydı.

Sanki böyük bacısına, özündən cox anasını geri qaytarmağa köklənmiş bir vəfa borcu vardı.

Sanki ana da yenicə doğulmuş balaca körpəsini, döyünən ürəyinin ruhsal bağıyla yaşatmaq ücün dirənirdi...
5 yaşındakı qızına verdiyi vədi vardı; öz yaşamasıyla körpəsini həyata qaytarmaq cabasındaydı...

Amma olmadı!
Bir gənc ana dünyasını dəyişdi, bu gün...
5 yaşında bir qızcığaz anasız qaldı.
10 günlük bir körpə dünyaya gəlişinə peşman ikən, Könül bağı yox ikən, nə qədər dirənəcək bəlli deyil...

Bütün bu ağır, faciyəvi günlər ATU -TCK - nın fiziki yükdən qat -qat cətin olan, mənəvi yükdən tükənməkdə olan həkimlərinin, tibb heyətinin gözləri önündə baş verərkən, yenidən aprel döyüşlərindəki düşüncələrlə ürək ağrısı yaşayıram...
Yenidən bir müharibə dönəmi yaşayırıq... İnanın.

Bu tarixçəyə biganə qalmayın... Bu tarixçəyə bənzər neçə tarixçə, həkimlərin tibb işcilərinin həyatının parçasına çevrildi, dərdi oldu, açısı-ağrısı oldu... Bundan kim usanmaz, kim?!
Buna kimin ürəyi yanmaz ki?!

Azərbaycanımızın bizim ücün canı, onun sağlığı əhəmiyyətli olan hər bir vətəndaşı, özünüzü qoruyun ...

Bu tarixçənin bənzəri sizlərdən də birinin olmaması ücün özünüzü qoruyun...
İnanın ki, sətirlər gözlərimin önündə dumanlanmış, fikirlər darmadağındı ... İnanın ki, 5 yaşında qızın Könül dostunun anasının itkisi doğmamız kimi acı verir...
İnanın ki, hələ ki yaşayan, ağır körpəsinə baxdıqça ürəyimiz parçalanır....

İnanın ki, yetəri gədər savadlı, bacarığlı, humanist həkimlərimiz var ki, savad və bacarıqları ilə qarşı çıxa bilmədikləri bu ağır xəstəlikdən itirilən, tanımadığları insanlar ücün "Allah rəhmət etsin" deyib kecmir;
ürək yanğısı yaşayırlar... Bunun şahidiyəm... Hər itirilən xəstənin yaxın ailə üzvünə cevrilirlər ...

Bu doğmalaşan yadlıqlar xatirinə özünüzə ögey olmayın... Özünüzü qoruyun.
Umu - küsü zamanı deyil, inanın cox cətindir.

"Daha betər günlərdən Allah qorusun" deməkdən başqa əldən gələn nə var, bilmirəm artıq ...